Το πράσινο στολίδι στην Άνω Πόλη έχει την υπογραφή των κατοίκων της γειτονιάς
Ήταν το 2010 όταν κάτοικοι της Άνω Πόλης ανέλαβαν να μετατρέψουν έναν εγκαταλειμμένο μικρό κομμάτι δημόσιου χώρου σε μια μικρή όαση στην Άνω Πόλη. Το αποτέλεσμα, 7 χρόνια μετά, με τη συνεχή φροντίδα των ανθρώπων αυτών είναι εντυπωσιακό και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση. Διαβάστε περισσότερα για τη δράση εδώ.
Ένας μικρός μεσογειακός κήπος στην καρδιά της Αθήνας !
Η επιστροφή της γειτονιάς μέσα σε μια νύχτα
"Εντελώς αυθόρμητα, σπάσαμε κάποιες από τις καθημερινές αλυσίδες που μας βαραίνουν και δείξαμε ότι αν όλοι και όλες μας συμμετέχουμε σε παρόμοιες ενέργειες η Πόλη μας πραγματικά μπορεί να αλλάξει από μας τους ίδιους." Οι γείτονες της Σβώλου αναλαμβάνουν δράση, διεκδικούν και κερδίζουν το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο. Το δείπνο της Άνοιξης πραγματοποιήθηκε για τρίτη χρονιά και κατάφερε να χρωματίσει τη γκρίζα αστική πραγματικότητα, αξιοποιώντας το δημιουργικό κεφάλαιο της Γειτονιάς, δηλαδή τους κατοίκους της. Διαβάστε όλο το κείμενο του Γιώργου Χατζηνάκου στο Parallaxi εδω.
Home-made: Μια φοιτήτρια δίνει και πάλι ζωή στην οδό Εμπράρ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Διαβάστε τη συνέντευξή μου στο thestival.gr εδώ . Ευχαριστώ πολύ τη Μάγδα Πετροπούλου.
Η Ερνέστ Εμπράρ "αλλιώς" γιορτάζει τα γενέθλια του περιοδικού Parallaxi
"Το στενάκι της οδού Εμπράρ, με τα δίδυμα κτίρια του, που στέκουν σαν καθρέφτης το ένα απέναντι στο άλλο, μεταμορφώθηκε σε αστικό σαλόνι, όπου έλαβε χώρα ένα φαντασμαγορικό σουαρέ." Διάβασε όλο το άρθρο της parallaxi εδώ Ακόμη για τη δράση των Beforelight διάβασε εδώ
Αυτός Είναι ο Μοναδικός Δρόμος-Φάντασμα της Θεσσαλονίκης
"Περπατάμε στους έρημους ορόφους. Πέφτουμε πάνω σε γκράφιτι, σλόγκαν και σπασμένα παράθυρα. Περιστασιακά, μόνο μπάντες πιτσιρικάδων νοικιάζουν χώρους στους υπόλοιπους ορόφους κι η μουσική τους ακούγεται μέχρι κάτω στον δρόμο. Ακόμη και οι Τρύπες είχαν στούντιο στο διπλανό στενό τη δεκαετία του '80. " Διάβασε όλο το άρθρο από τον Κώστα Κουκουμάκα εδώ.
Αστικά Φαντάσματα_ Ερεθίζοντας το συλλογικό φαντασιακό
"Μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτή η παρουσία της μουσικής να γεμίσει τα κεντά κτίρια, το κενό του δημόσιου χώρου..." Διάβασε όλο το άρθρο από το Νίκο Δίκα εδώ.